De kunst van weten wanneer je even niks hoeft te zeggen (als trainer).

Soms is het heel goed om je mond te houden op bepaalde momenten, merk ik. En het is een dunne lijn wanneer dat wél dan wel niet te doen.

Stel je voor: je geeft een training, les of zit een vergadering voor. Je bent inmiddels al halverwege de dag en de mensen zijn opgewarmd in het thema.
Dan stelt een van de deelnemers een vraag over de inhoud van de training.
En je weet het antwoord. Hoe zou jij reageren?

A. Ik wil me neerzetten als de expert, dus ik geef direct een antwoord
B. Ik bedank voor de vraag, en vraag aan de deelnemers in de groep hoe zij dit op zouden lossen/of zij input hebben op de vraag.

Beide antwoorden kunnen perfect zijn, afhankelijk van de situatie.
Welke over het algemeen méér betrokkenheid stimuleert binnen de groep, is het tweede antwoord. Hiermee activeer je (voor)kennis van de groep, en stimuleer je onderlinge uitwisseling en betrokkenheid. Voordeel: jij bent minder aan het woord, de deelnemers zijn meer betrokken en de training wordt hierdoor meer interactief én leuker om te volgen!